Παρέλαση και μαθήτριες - Ιστορια απο αναγνωστη

Αντίθετα με τα πιτσιρίκια του σήμερα, εγώ δεν είχα όμορφη σχολική ζωή, δεν είχα γκόμενα, οι λίγοι φίλοι που είχα ήταν μαλάκες και με δούλευαν, οι περισσότεροι συμμαθητές μου με απέφευγαν κιόλας. Δεν απόλαυσα ποτέ αυτό το υπέροχο εφηβικό κορμάκι που στάζει καύλα, δεν έβαλα δάχτυλο, δεν εξερεύνησα με χέρι και γλώσσα το θησαυρό από καμπύλες του κοριτσίστικου σώματος, δεν μπήκα μέσα του ποτέ. Αν και μεγαλώνοντας είχα διάφορες εμπειρίες και ποικίλες παρτενέρ, από παντρεμένες, μάνες με παιδιά στο σπίτι (κάποιες και με άντρα) ως και ζευγάρι που μπήκα ανάμεσά του, πάντα αυτό το κάτι μου έλειπε.

Γυρνώντας λοιπόν από την παρέλαση, εκείνη τη μοιραία μέρα, βλέπω μια παρέα σχολιαρόπαιδων με αρκετά αποκαλυπτική αμφίεση, πολλά κορίτσια και ένα αγόρι, μάλιστα το ένα κορίτσι φιλιότανε, αγκαλιαζότανε και χουφτώνονταν φιλήδονα με το αγόρι χωρίς να τους απασχολεί αν υπήρχαν άλλοι γύρω, ήταν ένα θέαμα μοναδικό, παθιάρικο, άκρως ερωτικό. Την κοίταξα στα μάτια και με κοίταξε πίσω, με ένα βλέμμα λάγνο, προκλητικό, σχεδόν προσκλητικό. Τα άλλα κορίτσια της παρέας ήταν μόνα και ασυνόδευτα. Ζήλεψα, πλησίασα την παρέα τους. Ξαφνικά άρχισα να νιώθω τον αέρα βαρύ γύρω μου κι η αναπνοή μου έγινε δύσκολη, ένιωθα πως μπορούσα να μυρίσω τις ορμόνες τους, αισθανόμουν πως ήταν ανάμενες και ήθελαν παιχνιδάκια πρόστυχα, άρχισα να ζαλίζομαι.

Δεν μπόρεσα να σκεφτώ, έχασα τον έλεγχο του εαυτού μου. Ασυναίσθητα τις πήρα από πίσω και μπήκα μαζί τους στο ίδιο μέσο μεταφοράς, που λόγω ημέρας και κίνησης, ήταν γεμάτο κόσμο και στρίμωγμα. Άπλωσα το χέρι μου στο ολοστρόγγυλο κωλαράκι της πιο μικρούλας, χαϊδεύοντας τη "γραμμούλα", από τα μουνόχειλα ως την κωλοτρυπίδα, αισθάνθηκα τα πάντα, το παντελονάκι ήταν πολύ λεπτό, σχεδόν ένιωσα ίχνη υγρασίας. Αυτή ανατρίχιασε και πήγε πίσω από το κορίτσι που χαμουρεύονταν με το αγόρι νωρίτερα, που ως πιο μεγάλη και αρχηγός της παρέας, τη ρώτησε: "Τί έπαθες και κάνεις έτσι; Μόνο σε χούφτωσε!". Προφανώς το μάτι της έπαιζε πολύ και έπιανε τα πάντα. "Ναι, μα δεν θέλω, αισθάνομαι περίεργα", απάντησε εκείνη. Ξαφνικά τότε αυτή πιάνει από το μπράτσο ένα άλλο κορίτσι της παρέας και τη σκουντάει ελαφρά προς το μέρος μου, λέγοντας: "Αφού δεν θέλει η ... , κάτσε του εσύ τουλάχιστον". Υπάκουη και πρόθυμη, τέντωσε με τρόπο το κωλαράκι της προς τα μένα, γυρνώντας το και λίγο προς τα επάνω.

Μόνο που είδα την κίνηση, αμέσως καύλωσα και σιγά-σιγά, άρχισα να την τρίβω εκεί κάτω. Το χέρι μου ένιωθα πως είχε πάρει φωτιά, εκείνο το κολάν ήταν σαν να μην υπήρχε καν και μπορούσα να αισθανθώ το εσώρουχο τέλεια, εσώρουχο κοριτσίστικο, φαρδύ, όχι τα σέξι γυναικεία ή τις λωρίδες, όμως για κάποιο λόγο ήταν πολύ πιο ξεσηκωτικό. Τη χάιδευα αργά και βασανιστικά, σαν να τη γαργαλούσα. Ενώ αυτή έκανε πως δε γινόταν τίποτα και συνέχιζε να μιλάει με τα άλλα κορίτσια, ιδιαίτερα τη μαγγιώρα την "αρχηγό", ξαφνικά άρχισε η φωνή της να τρέμει και κατά λάθος της ξέφυγαν αναστεναγμοί. Ήταν φανερό πως ήδη είχε αρχίσει να ερεθίζεται απίστευτα. Ένιωθα πλέον την υγρασία από μέσα της που είχε αρχίσει να μουσκεύει το κάτω μέρος από το παντελονάκι εκείνο το υπέροχο. Λέει στην άλλη αλλά αρκετά δυνατά για να το ακούσω και εγώ: "Μαλάκα, αυτός μου το κάνει καλύτερα κι από εμένα την ίδια, που είναι και δικό μου". Χαμογελάει πονηρά η φίλη της, γυρνάει προς το μέρος μου, μου κλείνει το μάτι και λέει: "Φυσικό είναι, αφού είναι άντρας, είναι και έμπειρος". Άρχισα να κάνω πιο γρήγορες κινήσεις, να βάζω περισσότερη ενέργεια και δεξιοτεχνία στα δάχτυλά μου, τώρα την έτριβα με δυο, άρχισα να κάνω ακόμη πιο γρήγορες κινήσεις.

Άνοιξε λίγο περισσότερο εκείνα τα θεϊκά μπουτάκια και έκανε κινήσεις σαν να ήθελε ταυτόχρονα και αυτή να τριφτεί επάνω μου. Το κωλαράκι κινούνταν πλέον μόνο του, ανεξέλεγκτα κιόλας, σαν να σπαρταράει. Πίεσα την άκρη του δαχτύλου μου περισσότερο, καθώς έτριβα, εκεί που έπρεπε να είναι από μέσα εκείνα τα τρυφερά, παρθένα μουνόχειλα, που δεν είχαν ξανανιώσει αντρικό χάδι. Αν και δε μπορούσα να τα δω, τα φανταζόμουν, ροζ, ανοιχτά σαν πέταλα τριαντάφυλλου, να στάζουν το νέκταρ της ηδονής της. Ξαφνικά τεντώθηκε, έβγαλε μια κραυγή κορύφωσης κάτι ανάμεσα σε βογγητό και αναστεναγμό, προσπαθώντας να το κάνει μακρόσυρτο για να μην προδοθούμε, ενώ τίναξε απότομα το θεϊκό της κωλαράκι, κολλώντας το εντελώς πάνω μου, ακουμπώντας το στο μόριό μου που είχε γίνει σαν πύραυλος, έκλεισε τα μπούτια της σφιχτά παγιδεύοντας το χέρι μου μέσα στη θεϊκή εκείνη, ανεξερεύνητη ως τότε κοιλότητα και πνίγοντας ακόμα ένα πρωτόγνωρο μουγκρητό ηδονής και κορύφωσης, συσπάστηκε ακόμη δυο φορές πάνω μου έτσι.

Από τα αλλεπάλληλα ερεθίσματα και την τεράστια καύλα, με πήραν και μένα λίγο τα ζουμιά, λέρωσα από μέσα και το δικό μου παντελόνι λίγο, καθώς μισοέχυσα. Ένιωσα τη δική της κορύφωση σχεδόν σα να ήταν δική μου, σα να ήμασταν ένα σώμα, μια ψυχή. Σκόπευα να κατεβώ μαζί τους, να της πιάσω την κουβέντα, να την γνωρίσω, να της προτείνω να βγούμε. Μου ήρθε σχεδόν να κλάψω από χαρά, ήταν ένα πραγματικό κουκλί, ένα υπέροχο κορίτσι και ήταν η πρώτη φορά σε όλη μου τη ζωή ίσως, που είχα τέτοια χημεία με το άλλο φύλο, τέτοια ισχυρή αντίδραση. Αυτή έβαλε το χέρι της πάνω στο δικό μου, που ακόμη είχα ξεχασμένο επάνω στο κωλαράκι της και μου το χάιδεψε απαλά. Την κοίταξα στα μάτια και της χαμογέλασα. Και εκεί τελείωσαν όλα.

Ένας βλαμμένος με φάτσα αυστραλοπίθηκου, ξαφνικά έβαλε τις φωνές: "Πιάστε τον, πάει στα κορίτσια, τα ενοχλεί, εγκληματίας, φωνάξτε την αστυνομία, κάποιος". Τα έχασα, γκρεμίστηκε το σύμπαν γύρω μου, αλλά ψύχραιμος όπως πάντα, τον κοιτάω σαν να ήταν εξωγήινος και το έπαιξα εντελώς αδιάφορος και κινέζος. Η μάγκισσα ψυθιρίζει στη θεά (μου): "Τώρα πρέπει να προστατευτούμε εμείς, να τον προστατέψουμε κι αυτόν, πάνε εσύ κάτσε στην άκρη και συνέχισε να μιλάμε για κάτι άσχετο". Όλη η κοριτσοπαρέα τον κοίταζε με ένα βλέμμα σαν να ήταν σχιζοφρενής, τον κοίταξαν καλά πάνω κάτω και κάνανε σαν να μην υπήρχε. Ο κόσμος τον πέρασε για μαλάκα φαντασιόπληκτο κι εγώ για να τον τσατίσω ακόμη περισσότερο, όταν μόνο αυτός έβλεπε και κανένας άλλος, ξανάπιασα στιγμιαία το κωλαράκι αυτής που στην αρχή δεν ήθελε. Κι εκεί κατεβήκαμε. Ετοιμάζομαι λοιπόν να πάω να της μιλήσω, όμως αυτό το γελοίο, αγάμητο, κομπλεξικό μπαστάρδι, συνέχισε να με παίρνει από πίσω και να φωνάζει τις ασυναρτησίες του. Τα κορίτσια φρίκαραν γιατί το τέρμα ήταν γεμάτο κόσμο και λογικό, εδώ φρίκαρα εγώ που είμαι γαϊδούρι ολόκληρο και εξαιτίας αυτού του πιθηκοειδούς, αναγκάστηκα να σηκωθώ και να φύγω, με γρήγορο βάδισμα κιόλας. Φώναζε από πίσω μου "Θα πας φυλακή μαλάκα". Πραγματικά πάλεψα πολύ με τον εαυτό μου να μην του ρίξω κανένα χέρι βρωμόξυλο, γιατί τότε πραγματικά θα πήγαινα φυλακή, έχω εκπαίδευση σε δυο πολεμικές τέχνες, στη μία μάλιστα είμαι στη μέση βαθμίδα. Όμως έδωσα τόπο στην οργή, ήμουν ήδη στον έβδομο ουρανό από το υπέροχο πιπίνι νωρίτερα.

Όταν πήρε απόφαση να στρίψει αλλού επιτέλους να ξεκουμπιστεί, γύρισα πίσω να βρω τον άγγελό μου, όμως είχαν ήδη εξαφανιστεί. Όσο κι αν έψαξα, δεν τις βρήκα. Για άλλη μια φορά, έμεινα μόνος και όταν γύρισα σπίτι, έπειτα, έβαλα τα κλάματα. Δεν έχω κλάψει άλλη φορά με τόσο πικρό δάκρυ. Πιο γκαντέμης, πιο άτυχος, απλά πεθαίνεις, δεν υπήρχε αυτό που έπαθα εκείνη τη μέρα! Κάθε χρονιά μετά πήγαινα στην παρέλαση και περνούσα από το μέρος που τις είχα συναντήσει, όμως δεν τις ξαναείδα πια. Φέτος κιόλας γίνονταν επεισόδια από τους αναρχοφασίστες κι έφυγα πολύ νωρίς, άσε που έβρεχε κιόλας. Μακάρι να μπορούσα να μην ήμουν δειλός, να της είχα μιλήσει νωρίτερα, να είχα βάλει στη θέση του εκείνον τον βλαμμένο σαν άντρας, που όφειλα να είμαι και στη μαγκιά, όχι μόνο στα παιχνιδάκια με τα κορίτσια. Όμως δεν ήταν γραφτό. Όλο το σύμπαν συνωμότησε εναντίον μου για να μη ζήσω εκείνον τον έρωτα, που ήταν μαγικός και ουρανοκατέβατος. Κι έχασα και έναν φίλο.

Εκείνο το ζωάδι ήταν επαφή στο φατσοβίβλιο ενός παιδικού μου φίλου, νυν μποξέρ από την Καλαμαριά, ο οποίος έχει ένα υπέροχο κορίτσι ολόδικό του, πιπίνι, φοιτήτρια, που τον αγαπάει κιόλας, που τα έχουνε, που τον περιμένει σπίτι, όμως εγώ ποτέ δεν είχα σταθερή κι όμορφη σχέση, γυρνάω με την μία, με την άλλη, ή με άλλες αλλονών κι όταν βρήκα εκείνο το υπέροχο πλάσμα, μου το χάλασε ο γνωστός του και παρ' όλα αυτά, είχε και το θράσος να με απειλήσει κιόλας, έξω, όταν τυχαία με συνάντησε μετά. Εκεί που μου χρωστούσανε, μου φάγαν και το βόδι. Περαστικά μου, με τις υγείες μου. Όμως, ακόμη μου λείπει εκείνη η εξωτική ύπαρξη. Δεν ήθελα ούτε να τη χρησιμοποιήσω, ούτε να της κάνω κακό, ήθελα να της τα ζητήσω και να τα φτιάξουμε, κορώνα θα την είχα. Όμως μου κάνανε κακό οι άλλοι και μάλιστα, με βγάλανε κι εμένα τον κακό της ιστορίας. Μακάρι να τα βρουν από αλλού και να πληρώσουν το χρέος. Ειδικά εκείνη η αγάμητη σκατόφατσα, να σαπίσει στη μαλακία, του το εύχομαι πραγματικά. Όσο για το μποξέρ, την τιμωρία του την πήρε, με τη μορφή υγείας προβλήματος.

Θέλω να την ξαναδώ! Μου λείπει! Τη σκέφτομαι! Υποφέρω! Κι ας πέρασαν δύο χρόνια ολόκληρα. Δεν έκανα κάτι με άλλη, οι περισσότερες στην ηλικία μου είναι χρυσοθήρες, υποκρίτριες, χειριστικές μέχρις αηδίας, άσε που αν δεν είσαι ο Μπραντ Πητ ή αν δεν έχεις μπάρμπα στην Κορώνη, "κάρο", κινητά, ακίνητα, δεν σου δίνουν ούτε την ώρα της μέρας. Ελλεεινίδες, τί περιμένεις; Μετά τα 20, καριέρα, λούσα και μπαγιόκο, θεός ο τριαδικός. Ενώ εκείνο το αγγελάκι... πόσο μου λείπει! Ας ήταν να την ξαναδώ, θεέ μου! Τώρα θα ήταν και νόμιμο, πλέον.

Δημοσιεύθηκε από Sixpaths